Polska to bogaty kraj z historią kulinarną, uważam że jest w czołówce sztuki kulinarnej jednak trzeba najpierw poznać jej historie oraz wyroby jakie nam oferuję a z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie do przekąszenia oraz wybierze swoje ulubione danie.
Podstawę kuchni polskiej stanowią potrawy wspólne dla narodów zachodniosłowiańskich oraz środkowoeuropejskich, bazujące na dostępnych lokalnie surowcach spożywczych.
Z rozwojem handlu i sytuacji geohistorycznej w kuchni polskiej przyjęły się rozmaite potrawy i produkty od nacji sąsiadujących i napływowych grup etnicznych. Znane są wpływy niemieckie węgierskie, francuskie orientalne i żydowskie. Zestaw potraw był w okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów uzupełniony przez silne wpływy litewskie i tatarsko-tureckie.
Specjalnością kuchni polskiej są potrawy mączne i zbożowe (kasze, kluski, pierogi), produkty runa leśnego (grzyby, owoce, zioła), wieprzowina (w tym wędliny i kiełbasy), ryby słodkowodne, dziczyzna, nabiał (kwaśna śmietana, twaróg), spora ilość zup z dowolnych produktów (zwłaszcza warzywne), wypieki (pieczywo, ciasta), desery, wódki i nalewki. Z warzyw i owoców typowe są buraki, ogórki, kapusta, jabłka, czereśnie, jagody, agrest i inne środkowoeuropejskie. Typowe przyprawy to chrzan, koperek, jałowiec, pieprz.Typowe dla polskiej kuchni smaki to słony, solony, lekko fermentowany lub kiszony (np. ogórki, kapusta, zsiadłe mleko, kwas chlebowy) a także umiarkowanie ostry (typowy chrzan, nowsza musztarda, szczypiorek, cebula, czosnek i zamorski pieprz), korzenny i ziołowy (jałowiec, zamorska gałka muszkatołowa, anyż, kminek), kwaskowaty (kwaśna śmietana, kapusta i ogórki kiszone) oraz kwaśno-słodki (uzyskiwany typowo za pomocą jabłek, żurawin i innych owoców dodawanych do potraw). Szeroko stosowanymi i typowymi w kuchni polskiej i słowiańskiej przyprawami są koperek oraz mak o specyficznych smakach, a kiedyś też i siemię lniane.
Smaki ostre i silne w kuchni polskiej i zachodniosłowiańskiej bywają zazwyczaj łagodzone i dopełniane śmietaną. Stosunkowo mało znane w kuchni polskiej jest redukowanie lub emulgowanie sosów i tłuszczów za pomocą octu, wina lub innego alkoholu. Piwo w kuchni polskiej używane było jako pożywna podstawa zup (polewek), a wódki i nalewki są tradycyjnie spożywane osobno jako napoje wyskokowe. Redukcję tłuszczów i ożywienie smaków tłustych potraw otrzymuje się w kuchni polskiej przez dodatek kwaśnej śmietany, kwaskowatych owoców lub warzyw kiszonych czy przypraw umiarkowanie ostrych - chrzanu, cebuli lub musztardy. Octy nie są wytwarzane w kuchni polskiej na bazie kwaśnego wina jak w kuchniach krajów znających winobranie, lecz spirytusu; ocet jest też głównie używany do marynat i konserwacji, ale w stopniu mniejszym niż w innych krajach.
Najstarsze potrawy, które można by uznać za tradycyjnie polskie i jednocześnie wciąż popularne, znane są dzisiaj głównie z przepisów autorów XIX-wiecznych książek kucharskich, takich jak Lucyny Ćwierczakiewiczowej, które z kolei zostały zaczerpnięte z XVIII-wiecznych kalendarzy ziemiańskich, będących odzwierciedleniem zwyczajów żywieniowych polskiej szlachty zaściankowej doby schyłku Rzeczypospolitej.
Do potraw tych można zaliczyć:
baba wielkanocna – znana również innym Słowianom i Litwinom,
barszcz czerwony – znany w rożnych odmianach w innych kuchniach słowiańskich i w litewskiej,
barszcz biały (zwany też zalewajką) oraz żur,
bigos – potrawa myśliwska, znana również na Litwie,
chłodnik – zupa z mleka lub śmietany z warzywami, podawana na zimno latem, znana innym Słowianom,
czernina,
grochówka,
jarzyny po polsku – warzywa gotowane w wodzie, podawane z bułką tartą zarumienioną na maśle,
karp, sandacz po polsku, węgorz i inne ryby słodkowodne,
kapusta kiszona i ogórek kiszony,
kapuśniak,
kasza gryczana i rozmaite inne kasze,
kaszanka,
kluski – także pyzy i kołduny (np. z kiszoną kapustą, jagodami, twarogiem czy skwarkami),
kompot – chłodny napój owocowy,
kutia – jadana dziś głównie na Wigilie,
makowiec,
mazurki – jadane dziś głównie na Wielkanoc,
miód,
nalewka,
ogony bobrowe – ulubiona potrawa polskiej szlachty, ponieważ jadano je w poście, uważając, że są pokryte łuską,
piernik – korzenne ciasto miast hanzeatyckich, w tym także Gdańska i Torunia,
pierogi – jako potrawa z gotowanej mąki z nadzieniem występująca w Polsce, Rosji, Białorusi i Ukrainie – poza polską kuchnią znane pod inną nazwą, gdyż typowo wschodnioeuropejski pieróg (pirog) jest duży i pieczony (porównywalny do pieczeni rzymskiej),
racuchy
raki,
rosół z kością lub bez, gotowany wywar na mięsie lub z samych warzyw,
szary sos polski – znany pod tą nazwą w całej Europie XVII w.,
wątroba – gęsia, siekana z cebulą – potrawa żydowska,
zupa grzybowa,
zupa ogórkowa,
zupa szczawiowa.
Potrawy o nowszym rodowodzie, często wspólne z kuchnią niemiecką, włoską i francuską, ale obecnie bardzo charakterystyczne dla polskiej kuchni i jedzone na terenie całego kraju:
befsztyk tatarski – popularna potrawa z surowego mięsa,
golonka gotowana – popularna także w Niemczech zwana Schweinehaxe,
gulasz – i inne potrawy z papryką, znane z Węgier i Bałkanów,
flaczki
kalafior gotowany, podawany z zasmażką z masła i bułki tartej (patrz: jarzyny po polsku),
mizeria – pochodząca z Francji, podawana do kurczaka smażonego lub pieczonego,
naleśniki – potrawa wykształcona pod wpływem francuskim z dawnych placków i podpłomyków,
kotlet schabowy w panierce, podawany z warzywami i ziemniakami, podobny do sznycla wiedeńskiego,
risotto, spaghetti i makarony włoskie,
ryż pieczony na słodko z jabłkami i cynamonem,
stek – pochodzący z Francji,
szpekucha – znana na Litwie i w Niemczech,
sztuka mięsa z sosem – gotowana wołowina podawana w sosie chrzanowym,
ziemniaki – we wszelkich formach (gotowane, smażone, także kluski i placki) zastąpiły kasze,
włoszczyzna – jak nazwa wskazuje, zestaw warzyw pochodzący z Włoch,
zupa pomidorowa – zupa włoska, często z polskimi kluseczkami lanymi, albo z ryżem czy makaronem
Współczesna kuchnia polska rożni się od dawniejszej tym, że podstawa pożywienia, czyli kasze zostały zastąpione przez ziemniaki, a potrawy z dziczyzny zastępuje się dziś wieprzowiną i drobiem hodowlanym. Bardzo dużą popularność zdobyły także pomidory, a w czasach nowszych papryki. Zwiększyło się tez spożycie dostępnego dzisiaj codziennie mięsa, a zmniejszyło spożycie podrobów. Z buraków białych zaczęto stosunkowo niedawno w Polsce produkować tani cukier, który wyparł i zastąpił miód w wypiekach i deserach.
Jak ma to miejsce w narodowych kuchniach innych krajów, w polskiej kuchni występują pewne specjalności regionalne, zależne od surowców dostępnych geograficznie – ryby morskie na Pomorzu czy nabiał owczy w górach, ryby z jezior mazurskich, winogrona śląskie czy grzyby wielkopolskie. Podczas rozbicia rozbiorowego różnice regionalne zwiększyły się, gdy kuchnie zaadoptowały potrawy i nazewnictwo z nacji panujących nad Polską.
Poszczególne regiony polskie mają dzisiaj charakterystyczne dla siebie jadłospisy obiadowe – np. kojarzony ze Śląskiem rosół, a na drugie danie rolada z kluskami i "modrą" (czerwoną) kapustą, "warszawskie" flaczki i schabowy z kapustą i ziemniakami, wielkopolskie potrawy niemiecko-polskie (ajntop, galareta mięsna znana jako auszpik lub "zimne nóżki", myrdyrda, pyzy, gzik), czy lubelskie pierogi z kaszą gryczaną i białym serem.
Poza niektórymi produktami kuchni regionalnych, specjalności kuchni polskiej są znane i spożywane powszechnie w całym kraju. Różnice regionalne występują przede wszystkim w nazewnictwie typowych produktów i tych samych potraw w całej Polsce – np. nazwy jagód, albo wielkopolskie pyzy drożdżowe gotowane na parze znane są na Śląsku jako pampuchy, gdy nazwa pyzy przysługuje na Śląsku czeskim knedlikom nadziewanym mięsem. Typowa zupa jak barszcz rożni się tez nieco składem i przyrządzaniem zależnie od regionu, zawsze jednak zawiera podstawowe buraki.
Poza granicami krajowymi kuchnia polska znana jest dzisiaj przede wszystkim z dużej różnorodności wędlin (np. "polish sausage" w Stanach Zjednoczonych) oraz wódki, albo jest mylona z niemiecką ze względu na obecność kapusty kiszonej, piwa i wieprzowiny, lub z rosyjską ze względu na barszcz, wódki i pierogi.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/
Postaram się dodawać jak najwięcej przepisów z kuchni polskiej, ponieważ jest godna poświecenia naszej uwagi i czasu spędzonego w kuchni. Przygotowane potrawy, będą pobudzały nasze kubki smakowe oraz zmysły, mogę to zagwarantować.
Zapraszam do zapisywania się do newslettera a otrzymają państwo przepisy najlepszych polskich potraw.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz